حتما واسه بیشترمون پیش اومده که توی یه دوره ای از زندگیمون،
کلـــــی آدم در اطرافمون داشته باشیم و درعین حال حس کنیم که چقدر تنها و دور از همه ایم.
که چقدر دلمون به هیچ کدوم از این آدما نزدیک نیست یا این که چقد دلمون به هیچکی خوش نیست.
الان من توی اون دوران از زندگیم دارم دست و پا میزنم.

نمیدونم چرا توی اطرافیانم می بینم که همین که ازدواج کردن و زندگی مشترکشون شروع شد،
همه ی اون از خودشون گفتن ها و درد دل کردن ها فراموش میشه.
انگار درد دل کردن واسه مشکلات زندگی مشترکشون رو به نوعی فاش کردن رازهایی میدونن که گفتنشون واسشون کسر شان ه. (منظورم دقیقا کسر شان نیست ولی هرچی گشتم کلمه ی مناسب رو پیدا نکردم.)

در آن واحد هم توانایی این رو دارم که بشینم یه گوشه و زانوی غم به بغل بگیرم و هم این که بادیگران ب
گو بخند کنم.