صرف نظر از همه ی لحظه های دلتنگی و دلگرفتگی،
من ممنونم از خدا و بعدشم مامان و بابام واسه داشتن این زندگی.
ممنونم ازشون واسه این که همه ی تلاششون رو می کنن واسه این که من زندگی بهتری داشته باشم و انسان بهتری باشم (هرچند که در بعضی موارد تعاریفمون از بهتر باهم تفاوت داره و همینه که باعث ناراحتیا میشه).
ممنونم ازشون که زحمت میکشن و کار می کنن، و قسمت اعظم پولشون رو میریزن به پای من.
ممنونم که هیچ انتظاری ندارن ازم در قبال این مخارج، جز این که درس بخونم! که اون هم فقط و فقط به نفع خودمه.
ممنونم ازشون که عمرشون رو گذاشتن به پای من و من رو بزرگ کردن و هر لحظه نگران من بودن و هستن. (حتی اگه نوع نگران بودنشون من رو اذیت بکنه گاهی اوقات)
من ممنونم.
خیلی هم ممنونم.
ولی هنوز نمیدونم که چیجوری بهشون این ها رو بگم ...